Serkan (Girgin) ile işlerimizi ayarlamıştık ve 19. Altın Kazmalar (Piolets d’Or) etkinliğine katılmak için 13-16 Nisan 2011 tarihlerinde Chamonix’e gidecektik. Altın Kazmalar’ın etkinlik programı oldukça yoğundu ama Chamonix’e gitmişken bir ufak tırmanış yapmadan da dönmek istemiyorduk. Akşamki aktivitelere yetişmek üzere gündüz saatlerini vur-kaç yaklaşımı ile tırmanışa ayırmaya karar verdik. Rehber kitapları inceleyip daha Chamonix’e gitmeden kendimize birkaç alternatif çıkardık. Ama son kararı ‘Office de Haute Montagne’ (OHM)’den alacağımız güncel bilgilerden sonra verecektik. Chamonix’e ulaşınca hemen OHM’ye gidip güncel kar, buz ve rota koşullarını öğrendik. Aklımızdaki asıl rotalar mevsim itibarıyla açılan çatlaklar nedeniyle iptal olmuştu. Biz de rotamızı hemen ulaşımı kolay, kısa ve manzaralı bir zirve olan Petite Aiguille Verte (3512 m)’ye çevirdik.

Grands Montets istasyonundan Argentiére Buzulu’nun görünümü. Karşıda soldan sağa Aiguille du Chardonnet (3824 m), Aiguille d’Argentiére (3902 m) ve Tour Noir (3837 m) zirveleri. Argentiére’nin bu yüzü iki klasik rota barındırıyor. İlki zirveye uzanan iki sırt hattının ortasındaki Milieu Buzulu’nu izleyen normal rota (III/PD+), ikincisi ise zirvenin solunda görünen Chardonnet Buzulu’nu izleyen Whymper rotası (III/AD-).

Teleferikten inen dağcı ve kayakçılar hemen aşağı yürüyüp, Col de Grands Montets’de hazırlıklarını yapmaya başladılar. Tur kayakçılarının çoğu sola yönelip Argentiére Buzulu’na doğru indiler.

Ertesi sabah otobüs ile Chamonix’den Argentiére’ye geçtik. Sonrasında da Grands Montets’e (3295 m) çıkan Lognan teleferiğinin ilk seferini beklemeye başladık. Biz ulaştığımızda ortalıkta 3-5 kişi vardı ama açılış saati yaklaştıkça yüzlerce insan kapıda sıra oldu. İstasyonun önü birazdan rotaya girecekmiş gibi malzemelerini kuşanmış tırmanıcılar (kemerlerinde burguları, takoz setleri bile hazırdı) ve tur kayağı yapacak dağcılar/kayakçılar ile doluydu. Kapıların açılmasıyla biletimizi aldık ve Grands Montets’e doğru yola çıktık.

Diğer tırmanıcılar teleferikten iner inmez merdivenleri inip aşağıdaki düzlükte (Col de Grands Montets) kramponlarını/kayaklarını takmaya başladılar. Biz ise Alplerin bu bölgesini ilk kez gördüğümüzden, teleferik istasyonunun teraslarında fotoğraflar çekip etraftaki zirveleri izleyerek malzemelerimizi kuşandık. Sonra da tam karşıdaki Petite Aiguille Verte (3512 m)’ye bakıp çıkacağımız Kuzeybatı Sırtı (I/PD, 280 m) rotasını inceledik. Rota oldukça bariz bir hattı izliyordu. Önce kuzey yüzünden biraz yükselecek, sonra batıya doğru ilerleyip sırta çıkacaktık. Buradan sonra da kayalık sırt hattından zirveye ulaşacaktık.

Grands Montets istasyonu ve vadide Chamonix. Sol üstte kayalık Aiguille du Midi (3824 m) zirvesi, onun arkasında da Mont Blanc’a bağlanan sırt hattı üzerindeki Dôme du Goûter (4304 m) ve Aiguille du Goûter (3863 m) görünüyor.

Rota üzerinden Aiguille Verte (4121 m) Nant Blanc Yüzünün görünümü. Bugün üzerinde birçok rota barındıran bu yüzün ilk çıkışı Armand Charlet ve Dimitri Platonov tarafından 1935 yılında yapılmış. Hala teknik olarak zor bir klasik ve türünün en iyi örneklerinden sayılan bu rota TD zorluğunda 920 metrelik direkt bir hattı izliyor.

Düzlükte kramponlarımızı takıp tırmanışa başladık. Kuzey yüzünü bölen buz çatlağının sırta bağlanan tarafı neredeyse kapalıydı. Sırt hattına kadar oldukça hızlı ve ipsiz ilerledik. Burada Aiguille Verte’nin Nant Blanc Yüzünü fotoğraflamak, buradaki rotaları incelemek ve Mont Blanc manzarasını izlemek için mola verdik. Bu arada Fransız, dağcı bir çift bize yetişti ve sırtta ilerlemeye başladı. Biz de ipe girdik ve sırt hattının kuzey tarafından tırmanmaya başladık. Bol manzaralı, sert kar ve ara ara kaya içeren zevkli sırt tırmanışlarıyla zirveye ulaştık (16 Nisan 2011).

Biz dönüşe geçtiğimizde rota üzerinde bize doğru gelen iki ekip, önümüzde ise oldukça yavaş inen Fransız çift vardı. Akşamki etkinliklere yetişmek için hızlı inmemiz gerektiğinden, bulunduğumuz yerden direk aşağıya kuzey yüzünden inmeye karar verdik. Aşağı baktığımızda aralardaki kayalara dolanmış perlonlar görmüştük. Ama yaklaşık 45 metrelik tek bir ipimiz olduğundan bir perlondan diğerine yetişmiyordu. Aralarda sert kar/buzda geri geri inmek zorunda kaldığımızdan da iniş planladığımızdan daha uzun sürdü. Ucu ucuna son teleferiği yakaladık ve Argentiére’ye geri döndük.

Sırt üzerindeki ilk kayalık etapta tırmanış.

İlk kayalık etabın sonrasında sırta çıkış. Arkada Aiguilles Rouges.

Arkada uzun bir süre sonraki hedef Aiguille Verte Nant Blanc Yüzü ile zirve fotoğrafı.

Petite Aiguille Verte (3512 m) Kuzey Batı Sırtı: Gaston Rebuffat’ın meşhur ‘Mont Blanc Masif, 100 En İyi Rota’ kitabında 10. sıradaki bu rota I/PD zorluğunun verildiği kısa, keyifli ve manzaralı bir başlangıç rotası. Ulaşımı oldukça kolay ve rota hattı oldukça net. Eğer yarım günlük bir tırmanış yapabilecek sınırlı vaktiniz var ise ideal bir rota. Rotanın sırta çıkılan yerine kadar az eğimli karda yürünüyor. Sonra da genellikle sırtın ‘Grands Montets’ istasyonuna bakan tarafından, bazen de tam sırt hattına çıkarak tırmanışa devam ediliyor. Sırt üzerinde ara ara kısa kaya etapları var. Bu etaplarda ara emniyet sorunu yok. Bizim iniş yaptığımız Kuzey Yüzü rotası (I/AD, 50°) da bu rotaya alternatif olarak tırmanılabilir. Zirveye giden daha direk bir hattı izliyor ve sadece sert kar/buz tırmanmak istiyorsanız daha güzel. Geç mevsimde rota üzerindeki buz çatlağı açıldığından ve kar azaldığından geçiş zor olabilir.

Yakın civardaki alternatif kısa rotalar: Fransız alpinist Gaston Rebuffat ‘Mont Blanc Masif, 100 En İyi Rota’ kitabında Grands Montets kayalıklarında mutlaka bivak yapılmasını öneriyor ve gün batımı/doğumunun unutulmaz bir manzara sunduğunu söylüyor. Lindsay Griffin de romantik alpinistlere bu bivağı öneriyor. Biz vakit darlığından bunu yapamadık ama eğer burada 1-2 gece geçirecekseniz, bölgede tırmanabileceğiniz, aynı zirveye çıkan güzel bir kısa rota daha var. Bu rota, aslında bizim planlarımızda da olan ama OHM’deki görevliler rotada iz olmadığını ve girişindeki çatlağın sorunlu olduğunu söyleyince vazgeçtiğimiz, Petite Aiguille Verte (3512 m) Chevalier Kulvarı (II/AD+ ya da mevsime göre D, 350 m). Chevalier Kulvarı’nın baharda ya da çok erken sezonda tırmanılması ve rota doğuya baktığından mutlaka güneş doğmadan önce tırmanışa başlanması gerekli. Yani öncesinde Grands Montets istasyonunda romantik bir bivak şart.

Yazar: Arif Mithat Amca